De afgelopen twee weken
Blijf op de hoogte en volg Carla en Lilian
17 November 2012 | Oekraïne, Vinogradnoye
Tijd voor een nieuwe blog! Op een of andere manier is het levenstempo in dit land lager maar ik heb het gevoel dat er veel meer gebeurt en dat alles sneller voorbij gaat. Misschien omdat we alles zo intens beleven.
De afgelopen weken is er niet super veel veranderd, jammer genoeg! We zouden graag hebben dat de speelkamer af is maar dit blijft toch wel op zijn Oekraïens gaan. ;) Dat betekent bijvoorbeeld dat alles klaar is maar dat we wachten op een box die geen vervoer heeft om hier te komen. Voor de speelkamer zijn we met een medezuster naar de grote markt gegaan om gordijnen uit te zoeken. Het was zo leuk om dit te doen met een collega omdat we zo de banden versterken en tot onze eigen verbazing konden we aardig goed communiceren en was het echt gezellig. Omdat Lilian last heeft van haar knie zorgde ze er ook gelijk voor dat er een foto gemaakt werd en dat ze een behandeling krijgt. Gelukkig gaat het nu weer wat beter, dat onze fietsen het eindelijk doen helpt hierin ook mee.:)
Het aantal kinderen schommelt wel heel erg. Er zijn een aantal kinderen naar huis die we al een hele tijd verzorgde, bijna vanaf het begin. Zoals Ancella, Stas (Daniel) en de tweeling. Ook ging Achmed naar huis maar tot ons verdriet is hij een paar dagen later alweer terug gekomen vanwege benauwdheid. Wat frustrerend voor dit kleine kereltje. Hij snapt er niks van en hij ziet zijn moeder ook gelijk bijna nooit meer. Ongeveer twee weken geleden werd Katja erg hardhandig geprikt voor bloed in haar hoofdje. Ze kwam volkomen overstuur terug en ze was erg koortsig. Het was heel verdietig om dit te zien en naar aanleiding hiervan heb ik ook het volgende stukje geschreven:
‘Een spijlenbed verder…’
In een te groot bed lig ik,
In een te klein lichaampje zit ik,
Zonder papa en zonder mijn mama.
Ochtends word ik wakker met opluchting, eindelijk een troostvolle aanraking, weg uit het duister.
Vannacht ben ik twee keer wakker geworden,
Wat voelde ik mij alleen in deze donkere kamer waar niemand zich bekommert om het feit dat ik wakker schrok van een hard geluid.
Geen besef van de tijd, alleen het besef van een diepe eenzaamheid en het gemis van die liefdevolle arm.
Wat een ellende.
Wanneer de grote mensen komen pakken ze me en duwen ze een fles naar binnen of ik word meegenomen om geprikt te worden.
Ik snap er niks van.
Mijn lotgenoten, mijn enige troost, mijn enige medemensen die ik ken op dit moment…
Liggen een spijlenbed verder.
Het raakte me op dat moment zo ontzettend dat je ziek bent en dat niemand haar troost als wij er niet zijn. En een kindje die zo jong is snapt er niks van. Wat een eenzaamheid!! Elke avond bidden we of God een liefdevolle arm om ze heen wilt slaan zodat ze samen met God in slaap kunnen vallen. Ik hoop dat jullie ook bidden voor deze lieve kinderen.
Verder; Ron is afgelopen week geweest en dit was erg fijn. Het was heerlijk om hem weer te zien na een lange tijd. Super!!
OJA! We hebben heel veel spullen uit Nederland gekregen zoals kleding en speelgoed. Via mijn moeder en via de mensen die uit Nederland hier kwamen in een busje. Van al deze spullen hebben we pakketjes kunnen maken die we meegeven als de kindjes naar huis gaan. Dank jullie allemaal... Het is erg fijn om dit te kunnen geven:)
Lieve mensen, blijf bidden voor onze lieve schatjes en voor verandering in dit land!
Liefs Carla en een dikke knuffel van Lilian
De afgelopen weken is er niet super veel veranderd, jammer genoeg! We zouden graag hebben dat de speelkamer af is maar dit blijft toch wel op zijn Oekraïens gaan. ;) Dat betekent bijvoorbeeld dat alles klaar is maar dat we wachten op een box die geen vervoer heeft om hier te komen. Voor de speelkamer zijn we met een medezuster naar de grote markt gegaan om gordijnen uit te zoeken. Het was zo leuk om dit te doen met een collega omdat we zo de banden versterken en tot onze eigen verbazing konden we aardig goed communiceren en was het echt gezellig. Omdat Lilian last heeft van haar knie zorgde ze er ook gelijk voor dat er een foto gemaakt werd en dat ze een behandeling krijgt. Gelukkig gaat het nu weer wat beter, dat onze fietsen het eindelijk doen helpt hierin ook mee.:)
Het aantal kinderen schommelt wel heel erg. Er zijn een aantal kinderen naar huis die we al een hele tijd verzorgde, bijna vanaf het begin. Zoals Ancella, Stas (Daniel) en de tweeling. Ook ging Achmed naar huis maar tot ons verdriet is hij een paar dagen later alweer terug gekomen vanwege benauwdheid. Wat frustrerend voor dit kleine kereltje. Hij snapt er niks van en hij ziet zijn moeder ook gelijk bijna nooit meer. Ongeveer twee weken geleden werd Katja erg hardhandig geprikt voor bloed in haar hoofdje. Ze kwam volkomen overstuur terug en ze was erg koortsig. Het was heel verdietig om dit te zien en naar aanleiding hiervan heb ik ook het volgende stukje geschreven:
‘Een spijlenbed verder…’
In een te groot bed lig ik,
In een te klein lichaampje zit ik,
Zonder papa en zonder mijn mama.
Ochtends word ik wakker met opluchting, eindelijk een troostvolle aanraking, weg uit het duister.
Vannacht ben ik twee keer wakker geworden,
Wat voelde ik mij alleen in deze donkere kamer waar niemand zich bekommert om het feit dat ik wakker schrok van een hard geluid.
Geen besef van de tijd, alleen het besef van een diepe eenzaamheid en het gemis van die liefdevolle arm.
Wat een ellende.
Wanneer de grote mensen komen pakken ze me en duwen ze een fles naar binnen of ik word meegenomen om geprikt te worden.
Ik snap er niks van.
Mijn lotgenoten, mijn enige troost, mijn enige medemensen die ik ken op dit moment…
Liggen een spijlenbed verder.
Het raakte me op dat moment zo ontzettend dat je ziek bent en dat niemand haar troost als wij er niet zijn. En een kindje die zo jong is snapt er niks van. Wat een eenzaamheid!! Elke avond bidden we of God een liefdevolle arm om ze heen wilt slaan zodat ze samen met God in slaap kunnen vallen. Ik hoop dat jullie ook bidden voor deze lieve kinderen.
Verder; Ron is afgelopen week geweest en dit was erg fijn. Het was heerlijk om hem weer te zien na een lange tijd. Super!!
OJA! We hebben heel veel spullen uit Nederland gekregen zoals kleding en speelgoed. Via mijn moeder en via de mensen die uit Nederland hier kwamen in een busje. Van al deze spullen hebben we pakketjes kunnen maken die we meegeven als de kindjes naar huis gaan. Dank jullie allemaal... Het is erg fijn om dit te kunnen geven:)
Lieve mensen, blijf bidden voor onze lieve schatjes en voor verandering in dit land!
Liefs Carla en een dikke knuffel van Lilian
-
17 November 2012 - 16:16
Gabie:
Wow Car, wat een verhaal. Mijn ogen schoten vol! -
17 November 2012 - 16:36
Miranda:
Oef, dit is wel even heftig maar wel de realiteit helaas, bizar.
Knap hoe jij de gevoelens van die kinderen kan neerzetten. Nu besef
ik mij pas dat er nog zo veel werk daar te doen is. Take care en wat doen jullie goed werk!
Gods zegen bij alles! xx Miranda G. -
17 November 2012 - 19:08
Willemien Duister:
Lieve Carla en lilian,
Wat fijn dat jullie zoveel spulletjes hebben gekregen!! en dat de tweeling naar huis mocht. Maar ook wat erg te horen van Katja en Achmed. Ik weet helemaal wat zij meemaken. Heb het zelde gezien bij mijn kleinkind. Het is vreselijk voor kleine kindjes in een ziekenhuis. Daaarom zo goed wat jullie mogen doen!
Jezus liefde doorgeven.
Voor Katja:
Ik bent nooit alleen
Alleen in mijn bed
Ik bent nooit alleen
Als ik droom in de nacht
De Heer houdt de wacht
Er zijn engelen, engelen om mij heen
Als ik slapen ga staan zij klaar,
Zij beschermen mij tegen gevaar.
Ik ben nooit alleen
Er zijn engelen, engelen om mij heen!
Gods zegen,
Willemien -
17 November 2012 - 19:32
Andreas:
Hoi Carla en Lilian,
Heftig om dit te lezen, maar wel fijn dat we dit kunnen lezen. Dit is de realiteit waar jullie in zitten en wat hier in Nederland niet voor te stellen is.
Ik bid voor jullie en de kinderen. God is bij jullie en ik geloof dat hij jullie werk ook zal zegenen! Vertrouw daarop!
Gods zegen,
Groetjes Andreas. -
17 November 2012 - 21:24
Petra:
Hoi Carla en Lilian,
Van Lilian had ik al gehoord over het hardhandig prikken van Katja.
Wat wordt ik daar verdrietig van, volgens mij is dit niet nodig.
Ik denk kleine kindjes en bid voor ze.
Sommige dingen zijn niet te bevatten en stel je de vraag waarom?
Maar jullie zijn niet voor niks in de Oekraine, ook al mis ik Lilian ontzettend, mar ben trots dat ze dit werk samen met Carla kan doen. Ik heb vrijdag mijn paspoort opgehaald, dus in januari kan ik komen.
Liefs Petra -
18 November 2012 - 21:34
Hannah:
Verdrietig wat jullie allemaal zien en tegen komen.
Maar ook heel mooi wat jullie daarin kunnen betekenen.
Kidsopwekking 234
U bent bij mij, naast mij,
voor mij en achter mij
en uw hand rust op mij.
Zelfs als ik vleugels had
en ging wonen
aan de andere kant van de zee,
zou ik U daar ontmoeten,
want U gaat met mij mee.
Lieve groetjes, Hannah -
18 November 2012 - 22:41
Sanne:
Wat een mooi gedichtje, maar wel heel zielig! Xx -
19 November 2012 - 09:35
Bianca (Children's Relief):
Hoi Carla en Lilian,
Wat een mooi werk mogen jullie toch doen! Prachtig ook die reactie van Willemien.
Shalom en zegen toegewenst! -
19 November 2012 - 09:38
Sandra:
Nou, ik kreeg er een brok in m'n keel van... zing maar heerlijk voor die kostbare mensjes... -
20 November 2012 - 09:27
Angelique:
Diep respect voor jullie werk daar. Groetjes uit Deurne. Neem dadelijk dit verslag mee naar oma Keijsers. Zij kijkt naar deze verslagen uit. Vast en zeker ook de groeten van haar. -
27 November 2012 - 00:05
Betty:
Ik ben diep onder de indruk van jullie ervaringen daar. Het mag dan soms lijken dat er weinig veranderd in de situatie van deze kinderen maar elk klein stapje is toch weer een vooruitgang. Het moet jullie veel voldoening geven om dit te kunnen doen.
Groetjes,
Betty -
28 November 2012 - 16:28
Edwin En Danielle:
Hoi meiden,
We vonden het super leuk om jullie te spreken en aan het werk te zien met al die Pareltjes!
Zet em op!
Gods zegen!
groeten van edwin en danielle -
02 December 2012 - 10:19
Familie Breeman:
Geliefde zusters in de Heere, wat bijzonder opnieuw om te lezen wat jullie mogen betekenen zo iedere dag opnieuw. Het komt niet ons toe maar alleen Hij is alle hulde waard. Hij bewerkt het in ons hart, Hij geeft ons kracht. Jullie mogen een brug zijn en Zijn onvoorwaardelijke liefde doorgeven. Jullie alle zijn Zijn oogappel. Moge de Vrede van God in jullie harten zijn, wij wensen jullie Zijn sjalom! Familie Breeman uit Zwijndrecht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
